کمپین ارادت به امام نقی علیه السلام

یوسف بن یعقوب نصرانی و کرامات امام هادی علیه السلام برای هدایت او-از هبه الله بن ابی منصور موصلی نقل شده که گفت: یک مرد نصرانی در دیار ربیعه بود که اصلاً ازاهالی«کَفَر توثا» (یکی از قریه های فلسطین) بود. وی کاتب (نویسنده) بود و به نام «یوسف بن یعقوب» خوانده می شد، بین او و پدرم رابطه دوستی بود. روزی این کاتب نصرانی، نزد پدرم آمد، گفتم: برای چه به اینجا آمده ای؟

گفت:«به حضور متوکل(خلیفه ی وقت) دعوت شده ام، ولی نمی دانم برای چه احضار شده ام و اوازمن چه می خواهد؟ و من سلامتی خود را از خداوند به صد دینار خریده ام، وآن صد دینار را برداشته ام تا به امام هادی علیه السلام بدهم» پدرم گفت:در این مورد، موفق شده ای.

آن مرد نصرانی نزد متوکل رفت و پس از اندک مدتی، نزد ما آمد در حالی که شاد و خوشحال بود، پدرم به او گفت:«ماجرای خود را به من بگو» او گفت:«به شهر سامرا رفتم، که قبلاً هرگز به این شهر نرفته بودم، به خانه ای وارد شدم، با خود گفتم بهتر این است که نخست قبل از آنکه کسی مرا بشناسد که به سامرا آمده ام، این صد دینار را به امام هادی علیه السلام برسانم، بعد نزد متوکل بروم، درآنجا دانستم که متوکل،امام هادی علیه السلام را از سوارشدن و به جائی رفتن منع کرده،و او خانه نشین است، با خود گفتم: چه کنم، من یک نفر نصرانی هستم، اگر خانه ابن رضا(امام هادی علیه السلام) را بپرسم، ایمن نیستم که این خبر زودتر به گوش متوکل برسد، و بر بیچارگی ای که در آن هستم، افزوده گردد.

ساعتی در این باره فکر کردم، به نظرم آمد که سوار بر الاغم شوم، و در شهر بروم، واز مَرکب خود جلوگیری نکنم، تا هر کجا که خواست برود، شاید خانه آن حضرت را بشناسم، بی آنکه از کسی بپرسم، آن صد دینار را در کاغذی نهاده و در میان آستینم گذاشتم، و سوار برالاغم شدم، آن الاغ از خیابانها وبازارها، خود به خود عبور می کرد، تا اینکه به در خانه ای رسید و درهمانجا ایستاد،هر چه کوشیدم تا از آنجا حرکت کند، حرکت نکرد، به غلام خود گفتم:«بپرس که این خانه‌ی کیست؟»او پرسید، جواب دادند؛خانه ی ابن رضا(امام هادی علیه السلام) است.

گفتم:الله اکبر، دلیلی است کافی، ناگاه خدمتکار سیاه چهره ای از آن خانه بیرون آمد، و گفت: «تو یوسف بن یعقوب هستی؟».

گفتم: آری گفت: وارد خانه شو، من وارد خانه شدم، او مرا در دالان خانه نشاند، و سپس به اندرون رفت، با خود گفتم این دلیل دیگری بر مقصود است، از کجا این غلام می دانست که من یوسف بن یعقوب هستم؛ با اینکه من هرگز به این شهر نیامده ام، و کسی مرا در این شهر نمی شناسد، بار دیگر خدمتکار آمد و گفت:«آن صد دینار را که در کاغذ پیچیده ای و درآستین داری بده»، آن را دادم و با خود گفتم: این دلیل سوم است بر مقصود. سپس آن خدمتکار نزد من آمد وگفت: وارد خانه شو!من به خانه ی ابن الرّضا علیه السلام وارد شدم، دیدم آن حضرت تنها در خانه خود نشسته است، تا مرا دید به فرمود:«ای یوسف آیا وقت آن نرسیده تا رستگار شوی؟» گفتم:«ای مولای من! دلیل ها و نشانه هایی (به صدق شما و اسلام) برای من آشکارگردید، که برای هدایت و رستگاری من کفایت می کند» فرمود: «هیهات! تو اسلام را نمی پذیری،ولی به زودی پسرت فلانی مسلمان می شود، واز شیعیان ما است،ای یوسف! گروهی گمان می کنند که دوستی ما سودی به حال امثال شما ندارد ، ولی آنها دروغ گفتند، سوگند به خدا دوستی ما، به حال امثال تو( که نصرانی هستی) نیز سودبخش است، برو دنبال آن کاری که برای آن آمده ای، زیرا آنچه را  دوست داری، به زودی خواهی دید، و بزودی دارای پسری مبارک خواهی شد.آن مرد نصرانی می گوید: نزد من بعد از مرگ همین نصرانی با پسرش دیدار کردم، دیدم مسلمان است ودر مذهب تشیّع استوار ومحکم می باشد،او به من خبر داد که پدرش برهمان دین نصرانیت مُرد، و او بعد از مرگ پدر، مسلمان شده است، و پیوسته می گفت: اَنا بِشارَه مَولایَ «من بشارت مولای خود(امام هادی علیه السلام) هستم».

ماخذ: انوارالبهیه- شیخ عباس قمی صفحه: 434-436