ابوالفضل هادى منش
نخلها آغوش گشوده بودند، شب آرام بود و ماه تماشا مىکرد و دهکده «صریا» که موسى بن جعفر علیهالسلام سنگ بناى آن را گذاشته بود، گامهاى پر طنین زمان را مىشمرد. ستارهها، خیره خیره، چشم به خانهاى گلین با پنجرههاى کوچک دوخته و گوش سپرده بودند تا با نخستین گریه شادىبخش مولودى خجسته، دل شاد شوند و خوشه خوشه، ایمان به پاى او بریزند. رایحه دلنواز ملکوت، خانه را در آغوش فشرد. «على» دیگرى، پاى به دنیا گذاشت و «محمد»ى دیگر، او را در آغوش گرفت. آن شب، نیمه ذیحجه سال 212 ه . ق بود.
- چهارشنبه ۲۶ شهریور ۹۳
- ۱۰:۲۹
- ۱۵۱۹
- ۰
